(راهنمای ساده و کامل برای والدین)
VEPTR چیست؟
بعضی از کودکان با مشکلاتی به دنیا می‌آیند و قفسه‌ی سینه و دنده‌هایشان به‌درستی رشد نکرده است و دچار سندرم نارسایی قفسه‌ی سینه (TIS) هستند. این سندرم باعث می‌شود که قفسه‌ی سینه‌ی کودک بیش از حد کوچک یا سفت باشد، فضای کافی برای رشد ریه‌ها وجود نداشته باشد و تنفس کودک سخت و محدود شود. در گذشته تنها راه‌حل این بود که ستون فقرات کودک در سن پایین به هم جوش داده شود (فیوژن)، اما این روش جلوی رشد طبیعی قفسه‌ی سینه و ریه‌ها را می‌گرفت.
در سال‌های اخیر وسیله‌ای به نام VEPTR (Vertical Expandable Prosthetic Titanium Rib) ساخته شده است. VEPTR یک وسیله‌ی فلزی (از جنس تیتانیوم) است که شبیه یک دنده‌ی مصنوعی عمل می‌کند و هدف آن، باز کردن و تثبیت قفسه‌ی سینه‌ی تنگ شده، افزایش حجم قفسه‌ی سینه و امکان رشد ریه‌ها همزمان با رشد کودک است. این وسیله در بدن کودک کار گذاشته می‌شود و با بزرگ‌تر شدن کودک، می‌توان آن را بلندتر کرد تا همزمان با رشد بدن او، قفسه‌ی سینه نیز بزرگ‌تر شود. به این ترتیب، ریه‌ها فرصت بیشتری برای رشد و کارکرد طبیعی پیدا می‌کنند. در واقع VEPTR برای درمان ناهنجاری‌های مادرزادی دنده و دیواره‌ی قفسه‌ی سینه و برخی انواع اسکولیوز با شروع زودهنگام (Onset Scoliosis) که با کاهش ظرفیت قفسه‌ی سینه همراه است، توسعه یافته است.
- چرا کودک ممکن است به VEPTR نیاز داشته باشد؟
VEPTR معمولاً برای کودکانی در نظر گرفته می‌شود که اسکلت آن‌ها هنوز به بلوغ نرسیده و ناهنجاری دیواره‌ی قفسه‌ی سینه، رشد ریه را محدود کرده است. شرایط معمولی که باعث بررسی این گزینه به عنوان یک راه درمان می‌شوند عبارتند از:
- دنده‌های جوش‌خورده یا ناقص: بعضی کودکان با دنده‌هایی به دنیا می‌آیند که به هم چسبیده یا کامل تشکیل نشده‌اند.
- سندرم‌های هایپوپلاستیک (عدم تکامل رشد): مانند بیماری جارکو-لوین (Jarcho-Levin)
- سندرم‌های مادرزادی: باعث کوچک بودن بیش از حد قفسه‌ی سینه می‌شوند.
- انحرافات شدید ستون فقرات (اسکولیوز زودرس): در بعضی کودکان باعث کم شدن فضای قفسه‌ی سینه و فشار به ریه‌ها می‌شود.
- بیماری‌های عصبی-عضلانی: مانند مننگومیلوسل که باعث می‌شود قفسه‌ی سینه نتواند به‌خوبی از تنفس حمایت کند.
در همه‌ی این شرایط، مشکل اصلی این است که ریه‌ها فضای کافی برای رشد ندارند و این می‌تواند روی کیفیت زندگی و حتی طول عمر کودک تأثیر بگذارد و هدف، درمان نارسایی قفسه‌ی سینه و به تأخیر انداختن یا اجتناب از فیوژن ستون فقرات در زمانی است که ریه‌ها هنوز در حال رشد هستند.
- VEPTR چگونه کار می‌کند؟
برای اینکه تصور بهتری داشته باشید، VEPTR را می‌توان مثل یک دنده‌ی مصنوعی کمکی و قابل انبساط دانست. این دستگاه بسته به نوع ناهنجاری، به دنده‌های طبیعی یا به ستون فقرات و لگن وصل می‌شود. وقتی VEPTR در بدن کودک قرار گرفت، در عمل‌های بعدی می‌توان آن را بلندتر کرد تا با رشد کودک همگام شود. با هر بار بلندتر شدن VEPTR، فضای قفسه‌ی سینه بیشتر می‌شود و ریه‌ها می‌توانند بهتر رشد کنند. این فرایند را طولانی‌کردن تدریجی (Expansion Thoracoplasty) می‌نامند. قابل ذکر است که پس از این عمل، تصویربرداری و آزمایش‌های منظم ضرورت دارد.
- چه کودکانی کاندید مناسبی برای این جراحی هستند؟
پزشک تنها زمانی VEPTR را پیشنهاد می‌کند که:
- کودک هنوز در سن رشد باشد و اسکلت کودک هنوز نابالغ باشد (اغلب نوزادان و کودکان خردسال).
- قفسه‌ی سینه‌ی او فضای کافی برای ریه‌ها نداشته باشد و شواهدی از نارسایی قفسه‌ی سینه داشته باشد (در تصویربرداری، حجم ریه یا قفسه‌ی سینه کوچک باشد).
- مشکل دنده‌ها یا ستون فقرات به حدی جدی باشد که در آینده باعث آسیب جدی به ریه‌ها شود.
پزشک همچنین به عوامل دیگری توجه می‌کند:
- سلامت عمومی کودک
- کیفیت استخوان و بافت نرم
- تحمل کودک برای بیهوشی و انجام عمل جراحی
- توانایی خانواده برای مراجعه‌ی مداوم به بیمارستان برای جراحی‌های بعدی؛ زیرا VEPTR یک درمان یک‌باره نیست و کودک در طول سال‌های رشد خود چندین بار نیاز به جراحی دارد.
- در حین جراحی VEPTR چچه اتفاقی می‌افتد؟
جراحی VEPTR یک عمل نسبتاً پیچیده‌ی قفسه‌ی سینه است که توسط جراح متخصص ستون فقرات و قفسه‌ی سینه انجام می‌شود. در این عمل:
- کودک تحت بیهوشی عمومی قرار می‌گیرد.
- جراح برشی در قفسه‌ی سینه یا پشت ایجاد می‌کند.
- پروتز به دنده‌ها یا ترکیبی از دنده‌ها و ستون فقرات متصل می‌شود.
- اگر دنده‌ها به هم جوش خورده باشند، جراح آن‌ها را باز می‌کند تا فضای بیشتری ایجاد شود.
- در پایان، پروتز در جای خود محکم می‌گردد و برش بسته می‌شود.
مدت زمان عمل بسته به شدت ناهنجاری، متفاوت است. در بیشتر موارد کودک بعد از عمل چند روز در بخش مراقبت ویژه (ICU) می‌ماند تا وضعیت تنفسی و عمومی‌اش کنترل شود.
- پیگیری‌ها و جراحی‌های بعدی
نصب VEPTR پایان کار نیست. کودک نیاز دارد هر ۴ تا ۶ ماه یک بار به اتاق عمل برود تا پروتز بلندتر شود. این جراحی‌های دوره‌ای معمولاً کوتاه‌تر از عمل اول هستند، اما همچنان نیاز به بیهوشی دارند.
این روند تا زمانی ادامه پیدا می‌کند که کودک به بلوغ اسکلتی برسد یا پزشک تصمیم بگیرد عمل فیوژن نهایی ستون فقرات انجام شود. خانواده‌ها باید آماده باشند که فرزندشان در طول دوران رشد چندین بار تحت عمل جراحی قرار بگیرد.
- مزایا: VEPTR چه دستاوردهایی می‌تواند داشته باشد؟
هنگامی که VEPTR برای افراد مناسب استفاده شود، می‌تواند:
- حجم قفسه‌ی سینه را بهبود ببخشد که در این صورت ریه‌ها فضای بیشتری برای رشد پیدا می‌کنند.
- ناهنجاری را بدون فیوژن زودهنگام تا حدی اصلاح کند. در این روش برخلاف روش‌های قدیمی، کودک می‌تواند مدت بیشتری به رشد طبیعی ادامه دهد.
- باعث بهبود ظاهر و وضعیت بدن شود. در برخی موارد، شکل قفسه‌ی سینه و ستون فقرات متعادل‌تر می‌شود.
- و در نهایت، موجب افزایش کیفیت زندگی کودک شود. کودک بهتر نفس می‌کشد، راحت‌تر حرکت می‌کند و فرصت بیشتری برای رشد طبیعی دارد.
- عوارض و خطرات احتمالی VEPTR: آنچه والدین باید بدانند
مثل هر عمل جراحی بزرگ، VEPTR هم ممکن است با مشکلاتی همراه باشد. برخی از عوارض شایع گزارش شده عبارتند از:
- کنده شدن پوست یا باز شدن زخم جراحی
- عفونت در محل جراحی
- زخم یا مشکلات پوستی به دلیل تماس پروتز با بافت نرم
- شکستن یا جابه‌جایی پروتز (هرچند در مدل‌های جدید کمتر رخ می‌دهد)
- نیاز به جراحی‌های اضافی برای اصلاح مشکلات
نرخ عفونت‌های گزارش شده در حین عمل جراحی پایین است و خطر شکستن VEPTR در بیماران مختلف، متفاوت است. همچنین عوارض عصبی نادر هستند اما در برخی موارد گزارش شده‌اند. خوشبختانه، با استفاده از تکنیک‌های جراحی جدید و مراقبت دقیق بعد از عمل، این خطرات تا حد زیادی کاهش پیدا کرده‌اند.
- VEPTR در مقایسه با سایر روش‌ها
VEPTR یکی از چندین روش «دوست‌دار رشد» برای درمان اسکولیوز زودرس و مشکلات قفسه‌ی سینه است. از دیگر روش‌ها می‌توان موارد زیر را نام برد:
- میله‌های رشد سنتی (TGR)
- میله‌های مغناطیسی قابل کنترل (MCGR/MAGEC)
- روش شیلّا (Shilla)
- گچ‌گیری‌های متوالی
تفاوت اصلی VEPTR این است که مستقیماً روی قفسه‌ی سینه کار می‌کند و فضای ریه‌ها را افزایش می‌دهد. بنابراین، اگر مشکل اصلی کودک کوچک بودن قفسه‌ی سینه باشد، VEPTR بهترین انتخاب است.
بررسی‌ها نشان می‌دهند که VEPTR موجب اصلاح فوری کمتری در انحنای اصلی ستون فقرات در صفحه‌ی کورنال نسبت به بقیه‌ی سیستم‌ها می‌شود و نتایج این جراحی بر اساس شرایط و سن بیمار متفاوت است. نرخ عوارض در تمام این روش‌ها قابل توجه است و تصمیم‌گیری درمورد اینکه از کدام روش استفاده شود، بر اساس آناتومی بدن کودک، نوع مشکل و ناهنجاری و تخصص تیم جراحی صورت می‌گیرد.
- چشم‌انداز بلندمدت و کیفیت زندگی کودک
مطالعات نشان می‌دهند که بیشتر کودکانی که تحت درمان با VEPTR قرار می‌گیرند، می‌توانند نفس راحت‌تری بکشند و فرصت رشد طبیعی‌تری پیدا کنند و این جراحی در آن‌ها باعث افزایش پایدار در ابعاد قفسه‌ی سینه می‌شود؛ با این حال این درمان یک راه‌حل قطعی نیست و نتیجه‌ی VEPTR به شدت ناهنجاری و سن کودک بستگی دارد. خانواده‌ها باید بدانند که VEPTR به کودک کمک می‌کند زندگی بهتری داشته باشد، اما مشکل مادرزادی به طور کامل برطرف نمی‌شود.
- پاسخ به پرسش‌های متداول کاربردی برای والدین
کودکم چند بار باید عمل شود؟ معمولاً یک بار برای کاشت اولیه و سپس هر ۴ تا ۶ ماه یک بار برای بلندتر کردن پروتز. تعداد کل عمل‌ها بر اساس سن در زمان کاشت اولیه و نیازهای رشد متفاوت است.
آیا کودکم بعد از عمل می‌تواند بازی کند؟ بله، بیشتر کودکان بعد از بهبودی اولیه می‌توانند فعالیت‌های روزمره داشته باشند، اما ورزش‌های پربرخورد یا خطرناک با ریسک بالای ضربه به قفسه‌ی سینه تا زمان تأیید پزشک ممنوع است. جزئیات زمان فعالیت به نوع ایمپلنت، بهبود زخم و وضعیت پزشکی کلی کودک بستگی دارد.
چه علائمی نگران‌کننده هستند؟ نگران قرمزی زخم، ترشح، تب، برجسته شدن ناگهانی ایمپلنت، تغییرات ناگهانی در تنفس یا ضعف دست و پا باشید. این موارد را به سرعت به تیم جراحی گزارش دهید.
آیا VEPTR تنها گزینه است؟ خیر. اگر مشکل اصلی ستون فقرات باشد، ممکن است پزشک روش دیگری مثل میله‌های رشد را پیشنهاد کند.
- اسکولیوز دژنراتیو چیست؟
اسکولیوز دژنراتیو (Degenerative Scoliosis) که گاهی به آن «اسکولیوز بزرگسالان» یا «اسکولیوز دِ نوو (de novo)» هم گفته می‌شود، نوعی انحراف جانبی ستون فقرات است که در دوران بزرگسالی ظاهر می‌شود یا در اثر تغییرات ناشی از افزایش سن، بدتر می‌شود. پزشکان معمولاً آن را به عنوان وقتی زاویه‌ی انحراف ستون فقرات (زاویه‌ی کاب) در عکس رادیولوژی بیش از ۱۰ تا ۲۰ درجه باشد، تعریف می‌کنند.
این نوع اسکولیوز با اسکولیوز ایدیوپاتیک نوجوانان (AIS) فرق دارد. در اسکولیوز نوجوانان، علت بروز معمولاً اختلالات رشد ستون فقرات در دوران بلوغ است. اما در اسکولیوز دژنراتیو، عامل اصلی، «فرسودگی و تخریب بافت‌ها» به‌مرور زمان است. دیسک‌ها بین مهره‌ها به تدریج آب خود را از دست می‌دهند، ارتفاعشان کم می‌شود، گاهی یک طرف بیشتر از طرف دیگر فشرده می‌شوند و این مسئله باعث انحراف ستون فقرات می‌گردد. همزمان، مفاصل کوچک پشت ستون فقرات (فاست‌ها) دچار آرتروز می‌شوند و استخوان‌ها به دلیل پوکی استخوان ضعیف می‌گردند. همه‌ی این تغییرات می‌تواند باعث خم شدن یا انحراف ستون فقرات شود.
این نوع اسکولیوز بیشتر در ناحیه‌ی کمری (lumbar) دیده می‌شود، اما می‌تواند بخش میانی ستون فقرات (thoracic) را هم درگیر کند. در بسیاری از بیماران، این انحراف همراه با خمیدگی به جلو (عدم تعادل ساجیتال) دیده می‌شود که مشکلات بیشتری مثل خستگی زودرس و کاهش توانایی حرکت ایجاد می‌کند.
- چرا این بیماری ایجاد می‌شود و چه کسانی بیشتر در معرض آن هستند؟
ستون فقرات را می‌توان مانند یک برج از بلوک‌های استخوانی (مهره‌ها) تصور کرد که بین آن‌ها بالشتک‌هایی (دیسک‌ها) قرار گرفته و توسط مفاصل، رباط‌ها و عضلات حمایت می‌شود. با افزایش سن تغییرات زیر رخ می‌دهد:
- دیسک‌ها فرسوده می‌شوند: آب خود را از دست می‌دهند، نازک می‌شوند و گاهی یک‌طرفه فرو می‌ریزند. این امر باعث می‌شود ستون فقرات به یک سمت متمایل شود.
- مفاصل فاست دچار آرتروز می‌شوند: فشار نامتعادل به آن‌ها وارد می‌شود و به تدریج باعث جابه‌جایی مهره‌ها می‌شود.
- پوکی استخوان، استخوان‌ها را ضعیف می‌کند: ضعف استخوان‌ها و شکستگی‌های ریز می‌تواند انحراف را تشدید کند.
- عضلات و رباط‌ها ضعیف می‌شوند: بافت‌های نگهدارنده‌ی ستون فقرات، قدرت خود را از دست می‌دهند و تعادل ستون فقرات مختل می‌شود.
عواملی که خطر ابتلا را بیشتر می‌کنند عبارتند از:
- سن: شایع‌تر بعد از ۵۰ تا ۶۰ سالگی.
- جنسیت: زنان به‌ویژه بعد از یائسگی بیشتر در معرض هستند (به دلیل پوکی استخوان).
- سبک زندگی: سیگار، اضافه وزن و کم‌تحرکی، روند فرسودگی را تسریع می‌کند.
- سابقه‌ی پزشکی: جراحی‌های قبلی یا آسیب‌های ستون فقرات می‌تواند عامل پیشرفت انحراف باشد.
بر اساس مطالعات، حدود %30-40 از افراد بالای ۶۰ سال، درجاتی از اسکولیوز دژنراتیو دارند؛ هرچند همه‌ی آن‌ها دچار علائم بالینی نمی‌شوند.
- بیماران باید مراقب چه علائمی باشند؟
اسکولیوز دژنراتیو می‌تواند ترکیبی از درد مکانیکی و علائم ناشی از فشار بر اعصاب ایجاد کند:
- کمردرد و خشکی کمر: معمولاً بعد از ایستادن یا راه رفتن طولانی بدتر می‌شود و با استراحت کاهش می‌یابد.
- درد پا (سیاتیک): بی‌حسی، گزگز یا درد تیرکشنده به یک یا هر دو پا، ناشی از فشار روی ریشه‌های عصبی.
- ضعف یا ناپایداری: ممکن است پاها سنگین یا لرزان شوند.
- خستگی هنگام راه رفتن: بیمار ممکن است فقط مسافت‌های کوتاه راه برود و سپس مجبور به توقف شود که به این حالت «لنگش نورولوژیک» یا neurogenic claudication گفته می‌شود.
- تغییر وضعیت بدن: خمیدگی به جلو یا به یک سمت، نامتقارن شدن شانه‌ها یا لگن.
- کاهش قد: به دلیل کاهش ارتفاع دیسک‌ها و تغییر تعادل ستون فقرات.
نکته مهم این است که شدت درد همیشه با میزان انحراف متناسب نیست؛ بعضی بیماران با انحراف شدید، درد کمی دارند و برخی دیگر با انحراف کمتر، درد زیادی را تجربه می‌کنند.
- تشخیص بیماری
تشخیص با گرفتن شرح‌حال دقیق، معاینه‌ی بالینی و به دنبال آن، تصویربرداری انجام می‌شود:
- عکس رادیولوژی ایستاده (standing X-rays): برای اندازه‌گیری زاویه‌ی کاب و ارزیابی تعادل ستون فقرات، تصاویر کامل قدی لازم است.
- MRI: اطلاعاتی درباره‌ی دیسک‌ها، اعصاب و نخاع می‌دهد و به‌ویژه در بیمارانی که بی‌حسی، گزگز یا ضعف دارند، ضروری است.
- سی‌تی اسکن: جزئیات استخوان‌ها را نشان می‌دهد و برای برنامه‌ریزی جراحی مفید است.
- اسکن تراکم استخوان (DEXA): برای بررسی پوکی استخوان که روی انتخاب روش درمان اثر دارد.
همچنین پزشک با عکس‌های رادیوگرافی در حالت خم شدن به طرفین، میزان انعطاف‌پذیری انحراف را بررسی می‌کند. انحراف سخت و غیرقابل انعطاف، ممکن است نیاز به جراحی پیچیده‌تر داشته باشد.
- درمان‌های غیرجراحی
بسیاری از بیماران مبتلا به اسکولیوز دژنراتیو می‌توانند مدتی با روش‌های غیرجراحی علائم خود را کنترل کنند:
- فیزیوتراپی: تمرینات تقویت عضلات مرکزی (core)، بهبود وضعیت بدن و تعادل. حرکات کششی و ورزش‌های سبک مثل شنا یا پیاده‌روی توصیه می‌شود.
- داروها: مسکن‌ها، داروهای ضدالتهاب و گاهی شل‌کننده‌های عضلانی.
- تزریق‌ها: تزریق کورتون در اطراف اعصاب یا مفاصل برای کاهش التهاب و درد.
- بریس: در بزرگسالان معمولاً برای اصلاح انحراف به‌کار نمی‌رود، اما می‌تواند به کاهش درد و حمایت از ستون فقرات کمک کند.
- اصلاح سبک زندگی: کنترل وزن، ترک سیگار، بهبود سلامت استخوان با مصرف کافی کلسیم و ویتامین D.
این درمان‌ها معمولاً جلوی پیشرفت انحراف را نمی‌گیرند، اما می‌توانند درد را کاهش و کیفیت زندگی را بهبود دهند.
- چه زمانی به جراحی نیاز است؟
جراحی در شرایط زیر مطرح می‌شود:
- درد شدید و مداوم با وجود درمان‌های غیرجراحی.
- فشار روی اعصاب همراه با ضعف یا از دست دادن کنترل ادرار/مدفوع.
- بدتر شدن انحراف و تغییر تعادل بدن.
- کاهش کیفیت زندگی (مشکل در راه رفتن، ایستادن یا خوابیدن).
اهداف جراحی شامل موارد زیر است:
- برداشتن فشار از روی اعصاب.
- تثبیت ستون فقرات.
- اصلاح تعادل در همه جهات.
از انواع راه‌های جراحی می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
- دکمپرشن عصبی (برداشتن فشار): برداشتن استخوان یا دیسک برای آزاد کردن اعصاب. معمولاً به تنهایی انجام نمی‌شود چون باعث ناپایداری می‌شود.
- فیوژن با ابزار فلزی: مهره‌ها با پیچ و میله به هم متصل و با گرافت استخوانی جوش داده می‌شوند تا از حرکت جلوگیری کرده و ناپایداری اصلاح شود.
- فیوژن بلندمدت: در موارد شدید گاهی از بالای ستون فقرات و ناحیه‌ی کمری تا لگن انجام می‌شود.
- استئوتومی: برش‌های کنترل‌شده در استخوان برای اصلاح انحرافات سخت.
- جراحی‌های کم‌تهاجمی (MIS)
تکنیک‌های جدید به برخی بیماران امکان می‌دهند که با برش‌های کوچک‌تر و خونریزی کمتر جراحی شوند:
- LLIF/XLIF: قرار دادن قفسه از پهلو برای بازگرداندن ارتفاع دیسک.
- TLIF: از طریق برش‌های کوچک در پشت.
- پیچ‌های پوستی (Percutaneous screws): بدون برش بزرگ، از طریق سوراخ‌های کوچک کار گذاشته می‌شوند.
این روش‌ها برای انحرافات متوسط مناسب هستند. در انحرافات شدید یا سخت، جراحی باز همچنان بهترین گزینه و استاندارد طلایی محسوب می‌شود.
- بیماران چه انتظاراتی باید داشته باشند؟
تحقیقات نشان داده است که جراحی اسکولیوز دژنراتیو می‌تواند:
- انحراف را بیش از %50 اصلاح کند.
- وضعیت بدن و تعادل را بهبود دهد.
- دردهای عصبی پا را کاهش دهد.
- توانایی راه رفتن در مسافت‌های طولانی و بدون خستگی را افزایش دهد.
- کیفیت زندگی را تا حد زیادی ارتقا دهد.
البته جراحی با خطراتی مانند عفونت، خونریزی، مشکلات ایمپلنت یا فرسودگی مهره‌های مجاور همراه است. با این حال، جراحی در مراکز تخصصی و توسط جراحان باتجربه با میزان موفقیت و رضایت بسیار بالایی همراه است.
- روند بهبودی پس از جراحی
دوره بهبود تدریجی است و به پیچیدگی جراحی بستگی دارد:
- بستری در بیمارستان: ۵ تا ۱۰ روز.
- راه رفتن: با کمک فیزیوتراپیست از چند روز بعد.
- استفاده از بریس: در برخی بیماران برای حمایت بیشتر توصیه می‌شود.
- توان‌بخشی: فیزیوتراپی برای هفته‌ها تا ماه‌ها ادامه دارد.
- بازگشت به کار: فعالیت‌های سبک خانگی در طی چند هفته و کار معمولاً ۲ تا ۳ ماه بعد شروع می‌شود.
- بهبودی کامل: حدود ۶ تا ۱۲ ماه.
بیماران بعد از جراحی به عکس‌برداری و ویزیت‌های منظم نیاز دارند تا از بهبودی کامل اطمینان حاصل شود.
- عوامل مؤثر بر موفقیت درمان
برخی عوامل کلیدی بر بهبودی کامل مؤثر هستند از جمله:
- سلامت استخوان: پوکی استخوان خطر شکست ایمپلنت را بالا می‌برد.
- سلامت عمومی: دیابت، چاقی و سیگار کشیدن روند بهبود را کند می‌کنند.
- برنامه‌ریزی دقیق جراحی: اصلاح همزمان انحراف جانبی و خمیدگی به جلو بهترین نتیجه را می‌دهد.
- همکاری بیمار: رعایت محدودیت‌ها، انجام تمرینات و مراجعه‌ی منظم به پزشک ضروری است.
- پاسخ به پرسش‌های متداول
آیا اسکولیوز من بدون جراحی بدتر می‌شود؟
نه همیشه. برخی انحراف‌ها ثابت می‌مانند، اما بعضی دیگر پیشرفت می‌کنند؛ به‌ویژه اگر پوکی استخوان یا آرتروز وجود داشته باشد. پزشک شما این مورد را با عکس‌برداری‌های دوره‌ای مشخص می‌کند.
آیا جراحی کم‌تهاجمی بهتر از جراحی باز است؟MIS معمولاً درد کمتر و بهبود سریع‌تری دارد، اما برای همه مناسب نیست. در انحرافات شدید همچنان جراحی باز لازم است.
دوره بهبودی چقدر طول می‌کشد؟ اکثر بیماران طی ۶ تا ۱۲ هفته به فعالیت‌های سبک برمی‌گردند، اما جوش‌خوردگی کامل مهره‌ها ممکن است یک سال طول بکشد.
آیا امکان بازگشت انحراف بعد از جراحی وجود دارد؟ بخش جوش‌خورده پایدار است، اما بخش‌های دیگر ستون فقرات ممکن است در طول زمان دچار فرسودگی شوند.
بعد از جراحی می‌توانم ورزش کنم؟ بله. ورزش‌های سبک مانند پیاده‌روی، شنا یا دوچرخه‌سواری مناسب هستند، اما ورزش‌های پرفشار ممکن است بسته به نوع جراحی شما محدود شوند.
VEPTR یک روش نوآورانه و مؤثر برای کودکانی است که به دلیل مشکلات قفسه‌ی سینه و دنده‌ها، ریه‌هایشان فضای کافی برای رشد ندارند. این وسیله به جای محدود کردن رشد، اجازه می‌دهد کودک به رشد طبیعی خود ادامه دهد و کیفیت زندگی بهتری داشته باشد. VEPTR برای بیماران مناسب می‌تواند ابعاد قفسه‌ی سینه را بهبود ببخشد و به حفظ پتانسیل ریوی کمک کند؛ اما نیاز به عمل‌های جراحی مکرر، پیگیری دقیق و یک خانواده‌ی آگاه دارد که برای عوارض این جراحی آماده باشند.
موفقیت این درمان به تجربه‌ی جراح بستگی دارد. دکتر بابک میرزاشاهی یکی از جراحان برجسته‌ی ستون فقرات در ایران است که با تجربه‌ی فراوان در جراحی‌های پیچیده‌ی کودکان، توانسته به بسیاری از خانواده‌ها کمک کند تا با خیال آسوده‌تری این مسیر درمانی را طی کنند.
بدون دیدگاه